„Niedzielny kierowca”, „słodka idiotka”, czy „wychowawca”. Na polskich drogach można spotkać różne typy kierowców. Jedno jest pewne, większość z nas jest przekonana o swoich umiejętnościach. Wzorowo jeździmy jednak tylko w teorii. Może czas odpowiedzieć sobie na pytanie: jakim kierowcą jestem?

Mimo, że z badań TNS OBOP wynika, iż aż 87 procent przepytanych osób uważa, że prowadzi samochód pewnie i zdecydowanie, a prawie tyle samo uważa że zna przepisy ruchu drogowego, rzeczywistość jest nieco inna. Charakterystyczne dla polskich kierowców jest wytykanie błędów innym.  W potocznej mowie funkcjonuje wiele etykietek przypinanych kierowcom. Jedne są uzasadnione, inne nie mają nic wspólnego z rzeczywistością.

Przewożenie sprzętu narciarskiego wewnątrz samochodu, bez odpowiedniego zamocowania, może w razie wypadku przynieść katastrofalne skutki – wynika z testów zderzeniowych przeprowadzonych przez niemiecki automobilklub ADAC. Bezpieczeństwo wyraźnie zwiększyć może użycie pierścieni mocujących albo przewóz sprzętu na dachu samochodu.

Testy ADAC, niemieckiego klubu zrzeszającego obecnie ponad 17 mln pasjonatów motoryzacji, przeprowadzono w dwóch wariantach. W pierwszym sprzęt narciarski (m.in. buty, kask i narty) pozostawiono luzem i praktycznie w żaden sposób nie zabezpieczono. W drugim natomiast sprzęt został odpowiednio przymocowany.

Często czas przejazdu obliczamy w prosty sposób: ilość kilometrów razy średnia prędkość. Oczywiście taka kalkulacja nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Jest to szczególnie ważne, kiedy za kółkiem spędzamy większośc dnia w pracy. 

Zwłaszcza w ruchu miejskim i w godzinach szczytu w czas jazdy trzeba wliczyć zatrzymania w korkach i na czerwonych światłach. Wydłużają go również napotkane kontrole, wypadki drogowe, konieczne objazdy i ewentualne awarie, a naprawy i holowania pojazdu stanowią dużą część kosztów utrzymania floty. Poza tym w czas jazdy wliczyć należy wszystkie czynności związane z przewozem drogowym: zaladunki i rozładunki towarów, formalności administracyjne czy obsługę techniczną pojazdów. Chcąc zoptymalizować efektywność działań flotowych, trzeba mieć na uwadze wszystkie te czynniki.

Sława klucz, wytrych myśli, który otwiera fontannę epitetów, rzucanych często pochopnie. Bitwa na komentarze na polu wielkiej tragedii. Ginie człowiek. Dla większości to tylko pretekst do rzucania obelg. Różnica w odbiorze sytuacji wydaje się być zasadnicza. Kierowcy samochodów myślą: mnie to nie spotka, kierowcy motocykli: to mogłem być ja…

Kiedy staliśmy się bestiami goniącymi za sensacją w postaci ludzkiej tragedii? Oczywiście pomógł bezkres sieci internetowej, anonimowość, przyklask innych. Ale do jakiego stopnia trzeba kogoś, czegoś nienawidzić, by śmiać się nad grobem? Ba kpić zanim nieszczęśnik jeszcze się w nim znajdzie?